RPG Forum

Diablo26

Czym jest Bard’s Tale? To proste pytanie ma, wbrew pozorom, bardzo trudną odpowiedź. Najchętniej bym napisał, że jest to actionRPG. Ale wiem już z doświadczenia, że może to niektórych wprowadzić w błąd. Bo fani „action” (Diablowcy, DunegonSiegowcy i Sacredowcy) zakrzykną chórem, że to jest jakaś kpina a nie gra z Ich gatunku. Fani „rpg” (NWNowcy i BGowcy) również zgrzytną zębami i powiedzą, że tu jakiś kit im wciskam.
Czym jest więc Bard’s Tale. Jest interaktywną baśnią z elementami RPG i akcji. To chyba najlepsze określenie.

BT to dzieło firmy inXile Entertainment. W teorii jest to kontynuacja wybitnej gry sprzed „bardzo dawna”. Z tego co mi wiadomo to jedyną rzeczą która się nie zmieniła i łączy oba tytuły jest postać tytułowego Barda.

Jest to gra w pewien sposób „świeża” (a to się dzisiaj liczy) i wnosząca trochę nowości i dowcipu do skostniałego już światka komputerowej rozgrywki.

Punkt pierwszy: humor. Tak, to jest rzecz którą BT wprost kipi. Wydaje się, że gra ta powstała tylko po to by skumulować sobie potężną dawka cynizmu, humoru i ciętego dowcipu twórców. Jesteśmy zasypywani gagami i komizmem sytuacyjnym na każdym kroku. Poczucie humoru jest po prostu elementem wymaganym do dobrej zabawy (autorzy powinni podać to na pudełku obok wymagań sprzętu). Humor przejawia się w różnych formach. Od „tekstów’ rzucanych przez postać, przez kłótnie bohatera z narratorem (nie, nie przesłyszeliście się), absurdalność fabuły, nabijanie się ze stereotypów aż po humor wprost ze slapstickowej komedii. Z czasem gracz zaczyna grać tyko po to by usłyszeć co też nam Bard zaraz śmiesznego powie. Nie ma co ukrywać twórcy chcieli zakpić z gier komputerowych i to im się udało. Stworzyli ciekawego bohatera który ratuje królewnę nie dlatego, że jest rycerzem w lśniącej zbroi ale dlatego, że królewna jest niczego sobie a i mająteczek ma niemały. Jak dla mnie to całkiem miły odpoczynek od nadętych i patetycznych fabuł serwowanych nam w kolejnych rpgach. Więcej o humorze nie można napisać by nie psuć wam zabawy. To trzeba po prostu zobaczyć i usłyszeć!

Punkt drugi: Akcja Obserwując naszego Barda z góry pod delikatnym kątem, przemierzamy świat lejąc praktycznie wszystkich z którymi nie możemy porozmawiać. Jak wygląda walka? Dysponujemy 4 typami broni. Każdy z nich reprezentowany jest przez 4 różne żelastwa. Jak zdobędziemy lepszą zabawkę stara jest automatycznie zamieniana na złoto. Tak, automatycznie. Podobnie ma się rzecz ze wszystkimi (praktycznie) wszystkimi przedmiotami. Koniec z bieganiem po sklepach i sprzedawaniem dobrotek. W Bardzie złoto spada nam wprost z nieba. Ale wracając do walki. Walczymy za pomocą myszy i paru klawiszy sterujących. Dysponujemy paroma ciosami i paroma sekwencjami. Może wydawać, ze „parę” to mało i jest to prawdą. Po pewnym czasie walki robią się bardzo schematyczne.

Jednak nie jesteśmy osamotnieni w naszej krucjacie. Podczas gry zdobywamy możliwość przyzywania różnych istot które będą nas wspierać w naszej przygodzie. Nasz Bard grając na mandolinie, flecie tudzież toporze dwuręcznym stylizowanym na gitarę elektryczną będzie mógł przyzwać wojów, żywiołaki, wróżki, świetliki czy cokolwiek co mu będzie w danym momencie potrzebne. Dzięki temu gra nabiera troszeczkę głębszego wymiaru ponieważ niektóre trudniejsze walki zmuszają nas do kombinowania i wymyślenia optymalnego składu drużyny. Teoretycznie możemy rozwijać naszą postać przyznając jej punkty na poszczególne cechy. W praktyce staje się to sprawą drugorzędną. Wszyscy którzy oczekują setek parametrów, wzorów, zasad itp. mogą po Barda po prostu nie sięgać.

Punkt trzeci: Oprawa czyli jak nas widać i nas słychać. BT wygląda ładnie i schludnie ale… Zacznijmy może od widoku. Jak już wspominałem, poczynania naszego bohatera obserwujemy z góry pod małym (a raczej: denerwującym) kątem. Na początku strasznie to człowieka irytuje. Na ekranie widać mało a niemożność obejrzenia niektórych rzeczy z innej perspektywy potrafi po prostu dobić. Mówiąc wprost – to męczy! Rozumiem, że pozwala to zaoszczędzić cenną moc procesora ale mimo wszystko można było dać minimalnie swobodniejszą kamerę. Gra wydaje się być przez takie ograniczanie pola widzenia dużo bardziej płaska. A jak prezentuje się grafika? Modele są ładne podobnie jak i tekstury. Razi powtarzalność obiektów i modułowość map (widać, że zbudowane są z takich samych klocków). Liczba przeciwników i postaci które napotykamy jest, co tu dużo mówić, średnio urozmaicona. Inaczej natomiast sprawa ma się z mapami. Te (mimo swojej modułowatości) różnią się od siebie dosyć znacząco. Odwiedzimy kopalnie, lasy, wieże, grobowce, góry, podziemne rzeki. Efekty specjalne którymi nas raczą twórcy reprezentują wysoki poziom. Ładnie wykonana woda, efekty świateł i rozbłysków wyglądają po prostu… przyjemnie a nie sprawiają jednocześnie, ze gra zaczyna się ciąć i wymagać jakiegoś kosmicznego sprzętu.

Jeśli chodzi o oprawę audio to do tej nie mam najmniejszych zastrzeżeń. Bardzo dobry lektor, mówiący pięknym akcentem sprawia, że aż się chcę człowieka słuchać. Podobnie piosenki. Tak, nie przesłyszeliście się – piosenki. Jest ich kilka porozrzucanych po całej grze. Jak dla mnie to bardzo dobry pomysł. Budują fajny klimacik a i same w sobie są bardzo przyjemne dla ucha.

Na koniec spraw technicznych pragnę dodać jeszcze jedno. Gra zajmuje 8gb przy pełnej instalacji! I to jest dla mnie wielką zagadką. Co tam do kroćset diabłów tyle zajmuje? Filmów praktycznie nie ma, tekstury na pewno tyle nie zajmują w mapy też mi się nie chce wierzyć… Widocznie pozostanie to tajemnicą twórców na wieki.

Co można powiedzieć o fabule? Mamy tutaj piękny przykład fabuły liniowej. Jesteśmy prowadzeni jak po sznurku, coś takiego jak quest poboczny praktycznie nie występuje. Owszem można czasem odwiedzić jakąś lokacje „bonusową” ale jest to raczej taki bajerek urozmaicający minimalnie grę. Co więcej? Nie ma dialogów. Podczas rozmów wybieramy tylko postawę: przyjazną lub wrogą. Występuje 3 zakończenia ale, UWAGA, ścieżki fabularne rozgałęziają się na jakieś 5min przed końcem gry. Ogólnie fabuła jest podporządkowana punktowi pierwszemu czyli humorowi. Więcej nie zdradzę by nie psuć zabawy.

Multiplayer? Brak. Po prostu…

Polska wersja? Jest, wydana w sposób profesjonalny przez Cenegę. Ze „specami z branży” podkładającymi głosy. Jak to wygląda? Nie wiem, nie grałem. Ale z opinii innych osób wiem, że nie należy się wzdragać przed polską wersją. Jest ona wykonana bardzo dobrze, poprawnie i zachowuje (co najważniejsze) klimat oryginału. A najlepiej będzie jak sami sobie posłuchacie i zdecydujecie: [link widoczny dla zalogowanych] .

Podsumowanie.

Czy warto wydać te 100zł na Barda? Według mnie tak. Trzeba pamiętać tylko, że kupujemy grę do pobawienia się, taki odpowiednik komputerowego deseru. Nie uświadczymy tu intrygi wciągającej jak bagno i sprawiającej, że zawalimy wiele ważnych spraw. Nie dostaniemy też emocjonującego hack&slasha gdzie będziemy rozwijać naszą postać, kompletować jej ekwipunek itd. Dostaniemy porządną dawkę humoru, „pozytywnej energii” i niezobowiązującej siekaniny. Dostaniemy grę w sam raz do zapuszczenia na półgodzinki. Dobrze się pobawimy ale bez zobowiązań.